Een aantal malen heb ik meegedaan met de “Dag van de dialoog”. Ken je die opzet? Je wordt aan tafel gezet met mensen die je niet kent en van wie je mag verwachten dat ze niet zo leven als jij. Soms denken mensen heel anders dan jij, met andere overtuigingen. Ik heb daar een aantal malen aan meegedaan en ik vond het altijd heel leerzaam. Dit blog gaat over dialoog.
Sinds de coronacrisis losbarstte in Nederland hebben we veel reacties gekregen van ouders en uit de samenleving. Bijvoorbeeld over het besluit om mondkapjes verplicht te stellen, of om nog even geen buitenlandse reizen te organiseren. Om de school te sluiten of juist weer open te stellen. Naar aanleiding van een brief die we kregen van een groep ouders die hun zorgen uitspraken over de coronamaatregelen in het algemeen en de door hen ervaren vaccinatiedrang in het bijzonder, zijn collega Rolf Albring en ik met deze ouders in dialoog gegaan. In de mooie mediatheek van Salland ontspon zich een boeiend gesprek, met begrip voor elkaars standpunten en de lastige positie waarin die standpunten ons soms kunnen brengen. Wat me bijgebleven is dat je soms leerlingen, ouders of collega’s een slecht gevoel kunt geven zonder dat je dat bedoelt. Soms ontstaan er gesprekken (bijvoorbeeld in de lessen) waardoor mensen zich geïsoleerd voelen of in het nauw gedreven. Dat gebeurt nu misschien rondom corona, maar het kan ook over andere thema’s gaan.
Ik maak er geen geheim van dat ik gevaccineerd ben. En als een nieuwe oproep voor de prik komt, dan haal ik hem ook. Maar dat betekent niet dat ik anderen mag of wil opleggen of hij of zij dat ook moet doen. De vrijheid voor de één perkt de vrijheid van de ander soms in. Dat geldt in het coronadebat naar alle kanten: veiligheid en vrijheid. Vaccineren wordt aangeraden en is overheidsbeleid, maar niet verplicht. Uiteindelijk blijft het iemands vrije keus- het gaat over het recht tot zelfbeschikking. We mogen een ander niet veroordelen omdat hij iets niet wil. De ouders gaven ons aan dat een leerling zich soms wel bekneld of buitengesloten voelden. Dat kan niet de bedoeling zijn. Maar ik weet ook dat anderen zich weer zorgen maken om ziek te worden of zorg hebben voor anderen met een kwetsbare gezondheid. Dat telt allemaal. Ik ken Vincent als die mooie school waar je mag zijn wie je bent en respect hebt voor elkaar.
Het beleid leidt soms tot ingewikkelde situaties. Een studiedag organiseren op een externe locatie bijvoorbeeld, kan je in een lastig parket brengen. Ik hoop en vertrouw erop dat we hier samen uit komen en respect hebben voor elkaars standpunten. Je mag zijn wie je bent. Maar hopelijk is er ook sprake van realisme: je hebt nu eenmaal een QR code nodig (op dit moment) om naar het buitenland te gaan of om bepaalde instellingen te bezoeken. Een deel van ons onderwijsprogramma kent interna-tionale en culturele activiteiten. Deze zijn leerzaam en verrijkend. We moeten ons beraden op alternatieven voor wie niet mee wil of kan.
Een mooie dialoog dus, we gingen met een goed gevoel naar huis. Vaker gaat het mis met digitale correspondentie. Net als jij (denk ik) heb ik al vaak meegemaakt dat de situatie met betrekking tot een e-mail of social mediabericht escaleerde. Soms moest ik bemiddelen of ingrijpen in het ontspoorde e-mailverkeer tussen collega’s. We kennen die voorbeelden vermoed ik allemaal. Een e-mail is zeker geschikt om een zakelijk bericht te sturen of om een afspraak te plannen. Emoties, meningen en opvattingen komen echter vaak niet goed over. Kies voor het gesprek.
Ook intern wil ik vaker de dialoog
voeren. Ik heb dat nodig en de school heeft dat nodig. Ik ben dan ook
blij met de goede belangstelling voor de Vincent commissie, waar we spreken
over onze grondlaag ‘identiteit’! Een ander idee is dat ik een interne
klankbordgroep wil oprichten. Daarover hoor je later meer .
Er is hard gewerkt deze weken. Weer in de fysieke wereld gelukkig, maar dat lijkt deze keer extra veel energie te kosten. Daarom wens ik je een heerlijk ontspannen herfstvakantie toe, geniet van de mooie herfstkleuren.
Alice Vellinga