Vincent blogt September

Op alle locaties hebben we het nieuwe schooljaar goed opgestart, merk ik. Roosters, boeken….. het meeste klopte gelukkig. Ik ben enthousiast over de vele activiteiten en excursies, waardoor de leerlingen weer snel thuis raken op school en je elkaar beter leert kennen. Als we iets hebben geleerd van corona, dan is het dat contact belangrijk is. Hoe efficiënt het ook lijkt vanaf een scherm te leren of te overleggen, uiteindelijk zijn de meeste mensen sociale wezens die contact nodig hebben. Ik wel in elk geval. We evalueerden in het managementteam het inzetten van de corona-gelden de afgelopen periode. We kunnen uitleggen hoe we de gelden hebben besteed, maar wat nu uiteindelijk het effect is? Het is niet vast te stellen welke maatregel nu geholpen heeft. Maar gevoelsmatig hebben de “sociale” interventies het meest nut gehad. Zorgen voor meer tijd tussen mentor/coach en leerling, startactiviteiten, studievaardigheden en het inhalen van de werkweken. Leren lukt niet goed als je niet lekker in je vel zit en niet gezien wordt. Gelukkig hebben we als school daar ook veel aandacht aan besteed.

Ik had de behoefte weer snel een blog te schrijven, omdat ik me zorgen maak over de economische ontwikkelingen. Niet eerder hebben we een tijd meegemaakt waarin de prijsstijgingen zo snel gingen. In de media hoor je verhalen over gezinnen die van het gas worden afgesloten. Mijn partner en ik doen altijd een gok hoeveel de inhoud van wekelijkse boodschappenkar kost. En het valt ons op dat we bijna altijd te laag zitten in onze schatting. Levensmiddelen zijn duur geworden, vooral de gezonde. En wat je verder ook koopt: bouwmaterialen, een kop koffie op een terras, schoenen: het valt bijna nooit meer mee. Voor velen zal gelden dat je nog in een positie zit waarin je het op kunt vangen. Het heeft ook iets heroïsch: kort douchen, we steunen Oekraïne. Maar niet iedereen heeft die keuze. We zullen er komend jaar veel van gaan merken.

In de eerste plaats moeten we nadenken hoe we onze leerlingen kunnen helpen. Wat als het thuis te koud is om te leren? Bieden we ruime mogelijkheid om op school te verblijven? Wat doen we met leerlingen die vaker zonder ontbijt of lunch op school komen? Hebben we oog voor gezinnen in de knel? De VO- raad heeft er al een publicatie over gemaakt: VO- armoede.

Maar je kunt als collega ook in de knel komen. Wanneer dat zo is, wacht dan niet te lang en vraag hulp. Je kunt vertrouwelijk overleg voeren met de afdeling P&O.
Als laatste moeten we ook als scholengemeenschap op het geld letten. Schoolgebouwen zijn kostbaar om te verwarmen, hoewel het natuurlijk uitmaakt of je een hagelnieuw gebouw hebt (Volta) of een oud groot gebouw (Salland). Maar ook uit oogpunt van solidariteit: zetten we de kachel komende winter lager en trekken we warme kleding aan? Ik ben benieuwd hoe je hierover denkt.

Mijn agenda is trouwens de komende weken goed gevuld met de bestuurlijke verkenning met het Dr. Nassau College. Binnenkort ontvang je een aparte nieuwsbrief waarin we je hierover verder informeren.

Het boek: ik heb een oud boek uit de kast getrokken: “The Barrytown Trilogy” van Rodney Doyle. Ik had behoefte aan een vrolijk boek en dat is het ook, ondanks de soms zware problematiek en armoede in Ierse gezinnen in de jaren 80. Het zijn drie verhalen met een lach en een traan: het oprichten van een soulband, een dochter die plotseling zwanger is en twee werkloze mannen die een busje kopen en een snackbar beginnen. Ik vond hem niet meer zo ontzettend grappig als jaren terug, maar heb toch nog vaak gelachen. Leukste moment voor mij: een gefrituurde luier die als vis wordt verkocht.
Ik wens je ook vrolijkheid toe in deze soms sombere tijden.

Alice Vellinga