Vincent blogt oktober
Vincent blogt oktober
Het oktober blog over het stralende herfstweer en de naderende vakantie was bijna af…..Toen kwam toch dat telefoontje: de collega die al een tijd ziek was, is nu overleden. Je weet dat het gaat gebeuren, maar toch schrik je ervan als het eenmaal zover is. Mijn gedachten gaan uit naar haar familie en natuurlijk naar de collega’s die jaren met haar hebben samengewerkt in Beilen.
Het zijn sowieso vreemde weken. Afgelopen tijd hoorde ik veel over onrust. Sommige leerlingen gedragen zich ‘anders’ hoor ik. Ik weet het eerst aan het normaal open zijn van de school (na alle coronamaatregelen). Later bedacht ik me dat er waarschijnlijk iets anders speelt. Het gesprek van de dag is uiteraard de oorlog in Oekraïne. Maar als je dat samenvoegt met de energiecrisis en de enorme inflatie, is het niet vreemd dat leerlingen hierover thuis zaken meekrijgen. Ik hoor voorbeelden van ouders die steeds meer moeten werken, omdat het loon niet hoog genoeg is om van te leven. Hoe goed kun je nog leren als er spanning is over geld? Energierekeningen stijgen gigantisch. Sommige huren gaan mee met de inflatie. En de gewone boodschappen worden ook nog duurder. Hoe kun je goed leren als je te weinig eet? Ik lees over een voorstel om in kwetsbare wijken schoollunches te verstrekken. Maar… wie kan zien of iemand kwetsbaar is? Dat werkt trouwens al helemaal niet bij een school voor voortgezet onderwijs. Zou een gezonde en voedzame lunch niet gewoon een normaal gegeven moeten zijn op elke school in Nederland? Ook daar zou ik kansengelijkheid willen zien. Niet als schooltaak: onze taak is om leerlingen te laten leren en ontwikkelen. Wel als taak van de gemeenschap: leren begint met genoeg brandstof. Ik hoor dat we de schoolgebouwen ruim open blijven stellen om te leren en dat is goed. Hier is het (tot nu toe) warm. Wat ik trouwens helemaal geweldig vind, is te merken dat veel collega’s oog hebben voor de leerlingen. Zij veroordelen niet direct bepaald gedrag van de leerlingen. Grenzen trekken is goed, maar er wordt ook gekeken wat er achter het soms ‘andere’ gedrag kan zitten. Ik ben trots op Vincent.
Over kansengelijkheid gesproken, ik hoorde afgelopen week een bizar verhaal. Afgelopen zomer is bepaald dat het onderwijs meer moet doen aan de basisvaardigheden (lezen, rekenen, digitale geletterdheid en burgerschap). Heel goed natuurlijk, het inspectiekader is aangepast en er kwam een subsidieregeling om het onderwijs op die manier te versterken. Ook prima, we hebben direct de aanvraag ingediend. In de kamerbrief las ik ook nog dat de minister spreekt over structureel geld- dat zou nog beter zijn.
Maar afgelopen week hoorde ik dat over de toekenning van dat geld, dat er dus voor is om te doen wat je voorschrijft, wordt … geloot! Ja, je leest het goed. Loting. Hoe is het mogelijk dat als je kansengelijkheid belangrijk vindt, je versterking van het onderwijs afhankelijk maakt van een loterij? Ik begrijp hier niets van. Hoe kan ik dit uitleggen? De VO-raad heeft nu een petitie geschreven om op zijn minst het geld onderling te kunnen verdelen. Want zelfs dat mag niet, het geld onderling tussen besturen verdelen. Gaan we binnenkort loten verstrekken om onderwijs te kunnen volgen?
Het boek: voor de zomer kreeg ik een oproep om eens andere boeken te lezen, die misschien ook interessant zijn voor leerlingen. Een lieve vriendin gaf me een boek door. Dat is leuk, want het is een boek dat ik zelf niet zou hebben uitgekozen: ‘De vrouw in de spiegel’ van Eric-Emmanuel Schmitt. Het verhaal gaat over drie jonge vrouwen in drie tijdvakken en plaatsen: Brugge ten tijde van de opkomst van het Lutherisme, Wenen eind 19e eeuw en het Hollywood in onze tijd. De drie verhalen wisselen elkaar af. En net als het spannend wordt, eindigt het hoofdstuk en ga je door met het leven van een ander persoon. Naar mijn persoonlijke smaak was het boek nét iets te zoet. Het meest leuke vond ik de beschrijving van de vrouw uit Wenen die in psychoanalyse gaat bij een vakbroeder van Freud.
Een interessant kijkje in hoe gedacht wordt over vrouwen in de geschiedenis: nauwelijks als een zelfstandig persoon met eigen ideeën en opvattingen. Aan het eind van het boek komen de drie levensverhalen op een knappe manier bij elkaar.
Beste collega’s en andere bekenden: dank je wel voor je dagelijkse inzet voor de leerlingen. We gaan in het onderwijs heerlijk een week welverdiend met vakantie, geniet ervan!
Over kansengelijkheid gesproken, ik hoorde afgelopen week een bizar verhaal. Afgelopen zomer is bepaald dat het onderwijs meer moet doen aan de basisvaardigheden (lezen, rekenen, digitale geletterdheid en burgerschap). Heel goed natuurlijk, het inspectiekader is aangepast en er kwam een subsidieregeling om het onderwijs op die manier te versterken. Ook prima, we hebben direct de aanvraag ingediend. In de kamerbrief las ik ook nog dat de minister spreekt over structureel geld- dat zou nog beter zijn.
Maar afgelopen week hoorde ik dat over de toekenning van dat geld, dat er dus voor is om te doen wat je voorschrijft, wordt … geloot! Ja, je leest het goed. Loting. Hoe is het mogelijk dat als je kansengelijkheid belangrijk vindt, je versterking van het onderwijs afhankelijk maakt van een loterij? Ik begrijp hier niets van. Hoe kan ik dit uitleggen? De VO-raad heeft nu een petitie geschreven om op zijn minst het geld onderling te kunnen verdelen. Want zelfs dat mag niet, het geld onderling tussen besturen verdelen. Gaan we binnenkort loten verstrekken om onderwijs te kunnen volgen?
Het boek: voor de zomer kreeg ik een oproep om eens andere boeken te lezen, die misschien ook interessant zijn voor leerlingen. Een lieve vriendin gaf me een boek door. Dat is leuk, want het is een boek dat ik zelf niet zou hebben uitgekozen: ‘De vrouw in de spiegel’ van Eric-Emmanuel Schmitt. Het verhaal gaat over drie jonge vrouwen in drie tijdvakken en plaatsen: Brugge ten tijde van de opkomst van het Lutherisme, Wenen eind 19e eeuw en het Hollywood in onze tijd. De drie verhalen wisselen elkaar af. En net als het spannend wordt, eindigt het hoofdstuk en ga je door met het leven van een ander persoon. Naar mijn persoonlijke smaak was het boek nét iets te zoet. Het meest leuke vond ik de beschrijving van de vrouw uit Wenen die in psychoanalyse gaat bij een vakbroeder van Freud.
Een interessant kijkje in hoe gedacht wordt over vrouwen in de geschiedenis: nauwelijks als een zelfstandig persoon met eigen ideeën en opvattingen. Aan het eind van het boek komen de drie levensverhalen op een knappe manier bij elkaar.
Beste collega’s en andere bekenden: dank je wel voor je dagelijkse inzet voor de leerlingen. We gaan in het onderwijs heerlijk een week welverdiend met vakantie, geniet ervan!
Alice
