Vincent blogt september 2023

Ondanks het stralende weer is het schooljaar bedrukt begonnen. Hoe is het mogelijk dat er twee weken achter elkaar zulke ernstige ongelukken gebeuren waarbij leerlingen in onze regio om het leven komen en ernstig gewond raken? Het doet je stilstaan bij de kwetsbaarheid van het leven. Ook al zijn de leerlingen afkomstig van een andere scholengemeenschap, de verbindingen zijn talrijk in sport, cultuur, familie, uitgaan en dorpsleven. Het is onbegrijpelijk. We wensen alle nabestaanden en andere betrokkenen heel veel sterkte.

Na deze sombere woorden hoop ik dat je verder wel kunt terugkijken op een goede start van het jaar. Ik hoorde goede geluiden over roosters en mensen die weer aan de slag zijn. Ik zag vele vrolijke gezichten bij de bloemetjesregens. Zelf werd ik totaal verrast door een bloemetje tijdens de social kick-off met directeuren en teamleiders. Ik ben alweer 5 jaar in dienst! Wat vliegt de tijd, maar ik ga nog elke dag met heel veel plezier naar mijn werk.

Verder is het niet te missen dat 2023 het Vincent van Gogh jaar is. Nu is het ook in Assen losgebarsten. Op de kop van de Vaart staat een heel groot standbeeld. Op het station sieren de letters CS Vincent van Gogh. Mooie letters bij het museumplein. Je kunt niet om je heen kijken of je ziet Vincent van Gogh. Wat was dat een goede keuze, 30 jaar geleden, om de naam van de grote schilder te kiezen voor onze scholengemeenschap. We vierden het natuurlijk al met het mooie Vincentfeest. En het viel me weer op toen ik een praatje mocht houden voor startende nieuwe collega’s. Het verhaal en de schilderijen van Vincent van Gogh leven en spreken velen aan. In de nieuwsbrieven lees je meer over de vele activiteiten.

Deze week was verder de week van de grote rampen. De aardbeving in Marokko uiteraard. Het kwam extra binnen, omdat het epicentrum in het gebied ligt waar ik afgelopen maart was (Amizmiz en Ouirgane). Minder publiciteit krijgt de andere grote ramp in Libië. Onze gedachten gaan uit naar alle slachtoffers.
De vorige keer noemde ik het boek van Milio van de Kamp (Misschien moet je iets lager mikken). De mensen die het gelezen hebben waren allemaal erg enthousiast. Het boek vormde ook een inspiratie voor de start van ons nieuwe strategisch meerjarenbeleid. Met alle directeuren hebben we een eerste verkenning gedaan. Je gaat daar natuurlijk nog meer over horen.

De vakantie lijkt bij het schrijven van dit stuk alweer heel lang geleden. Maar ik las een leuk boek wat ik graag met je deel: “Onder Buren” van Julie Zeh (2022). Wat gebeurt er als twee totaal verschillende mensen naast elkaar komen te wonen in een dorpje in voormalig Oost-Duitsland? Een links-progressieve vrouw, ‘type havermelk’ zal ik maar zeggen, komt te wonen naast een man met neonazi sympathieën. Links laten liggen zou je zeggen, maar wat als dat door de omstandigheden niet lukt? In een plattelandsregio ben je op elkaar aangewezen en heb je elkaar nodig, je zorgt voor elkaar. Een meesterwerk is het boek niet, maar het leest prettig weg en zet je aan het denken. En het hield me wel zo bezig dat we op de terugweg van vakantie toch nog een paar nachtjes een stadje in Oost-Duitsland aandeden. Hier kwamen we een bijzonder interessante demonstratie tegen, die goed zou passen in het boek. Het is makkelijk om vooroordelen over elkaar te hebben en in je eigen bubbel te zitten. Ik maak me daar ook schuldig aan. In mijn hart ben ik ervan overtuigd dat mensen niet veel van elkaar verschillen, dat het meestal de omstandigheden zijn die maken dat je bij een groep hoort. Het boek laat de kracht van de uitgestoken hand zien. Alleen kunnen we niets, samen kunnen we alles.
Ik wens je een fijn schooljaar toe.

Alice